Lobi fu switi Sranan.

5 maanden stage lopen in Suriname, wat is de tijd voorbij gevlogen.. Helaas is het einde in zicht. Ik wil nog lang niet naar huis, evenals mijn twee huisgenootjes. Wat zullen we het mooie Suriname missen. De afgelopen twee maanden zijn nog sneller gegaan dan die ervoor. Ik heb nog een paar mooie projectjes op kunnen starten, een daarvan was HIV en aids voorlichtingen geven op basisscholen in Nickerie. Ook heb ik helpen organiseren van een activiteit van de rolstoelvereniging, waarbij alle leden bij elkaar kwamen en we bingo gespeeld hebben. Ik was hierbij de gastvrouw. Verder heb ik nog veel mooie stagedingen kunnen doen. En veel aan schoolverslagen gezeten…. Maar helaas, aan alles komt een eind dus vorige week vrijdag hebben we afscheid moeten nemen van de collega’s van de WINgroep, dat was lastig zeg… Vooral het afscheid bij Butch was moeilijk, de man van de fietsenverhuur waar ik elke dag een praatje mee maakte.

Een laatste trip in Nickerie was de bananenplantage. Een plantage van 900 hectare, immens groot! We kregen een rondleiding en zagen hoe de bananen van de trossen gekapt werden en werden gewassen tot aan het in een bananendoos in een vrachtwagen zetten. Super interessant en wat een zwaar werk!

Zaterdag vertrokken we met tranen over onze wangen in de taxi naar Paramaribo. We slapen een week bij Zus&ZO, een heel gezellig hostel en restaurant met veel sfeer, dat erg bekend is onder de toeristen. Z

De ouders van Eline zijn voor drie weken in Suriname en zullen met ons naar huis vliegen, zaterdag 20 februari. Maar eerst nog een week vakantie en tripjes doen!

Zondagochtend was Eline met haar ouders op stap en toen belde ze me: ‘Babs!! Er is een helikopter actie, we kunnen in een helikopter boven Suriname vliegen!’ Wauw, dit is iets wat we altijd nog wilde doen in Suriname maar helaas was er de kans niet voor en nu kon het toch! Nog geen half uur later zaten Mirte, Eline en haar ouders en ik in een helikopter, het uitzicht van boven af van Suriname te bewonderen. Het was maar 10 minuutjes maar wat hebben we genoten!

Maandag werden we al vroeg opgehaald en vertrokken we Albina. Met een groep van totaal 11 man en twee gidsen eerst een tijd in de auto om vervolgens in een bootje te stappen. Het water klotste aan alle kanten op ons, het was een ruige zee, we waren kletsnat toen we in Galibi aankwamen. Galibi is een prachtig dorp van 900 meter bij 4 kilometer, gelegen aan de zee. Aan het strand leggen zeeschildpadden hun eitjes. We hadden geluk: het leg-seizoen was net begonnen. In de avond voeren we 10 kilometer op zee langs het strand, met z’n allen onder een dekzeil om het water van de zee op te vangen. Door de ruige zee en het schommelen in het donker waren we alle drie ontzettend misselijk geworden. Gelukkig stopte het bootje op tijd en jawel: er was een schildpad gespot op het strand. De gidsen gingen voorzichtig op onderzoek uit en het zou niet lang meer duren voordat ze zou beginnen met het leggen van eieren. De schildpadden zoeken eerst een plek en gaven een diepe kuil van wel 40 centimeter in het zand. Vervolgens raken ze in een soort trans, en merken dan niks meer van hun omgeving. In deze situatie kunnen wij dus gewoon bij haar staan en kijken hoe ze haar eitjes legt. Het was zo’n bijzonder gezicht. Het was een schildpad van ongeveer 90 centimeter! Deze schildpadden kunnen gemiddeld 500 eieren per keer leggen. Toen ze klaar was dichtte ze het gat en begon ze dwaalsporen te maken, om haar vijanden op het verkeerde spoor te leiden. Helaas zijn er een boel vijanden voor haar eitjes: honden, vogels, maar ook stropers, die de eitjes weer verkopen. Vervolgens kroop ze over het zand naar de zee. Wat bijzonder mooi om dit mee te hebben gemaakt. In april zullen de eieren uit komen, jammer dat we dat niet kunnen zien.

We sliepen op Galibi en de volgende dag werden we naar Frans-Guyana gebracht. Dit is het land naast Suriname, maar omdat het nog steeds een kolonie is van Frankrijk, wordt er Frans gepraat, aan de rechterkant gereden en met euro’s betaald. Zo vreemd om dit te zien, terwijl je Suriname aan de overkant van de rivier ziet liggen. Het is heel Europees en als je niet beter weet zou je niet denken dat je in Zuid-Amerika bent. We namen een kijkje in een gevangenis van Frans-Guyana, de Saint-Laurent-du-Maroni, beter bekend als de gevangenis van Papillon.

Dinsdagavond vielen we al snel in slaap, moe van alle indrukken van de afgelopen twee dagen.

Onze gids van Galibi (tevens de gids die mee was naar Voltzberg), vroeg of wij op woensdag mee wilden naar Brownsberg, hij had nog drie plekken over in de auto en we zouden voor 1/3^e van de prijs mee kunnen. Dit aanbod sloegen Mirthe en ik niet af! Eline was er vorige week al geweest met haar ouders. Dus vanmorgen werden we om 8 uur opgehaald en de gids had al snel een vervelende mededeling; de vier andere toeristen hadden in de ochtend afgebeld omdat een daarvan aangereden was door een auto. Dit betekende dat Mirthe en ik alleen mee zouden gaan, een privé-tour dus! Onderweg werden we hard geconfronteerd met het feit dat Suriname een ontzettend corrupt land is. Dit wisten we al wel, maar nu kwam het zo dichtbij. We waren 1,5 uur onderweg naar Brownsberg tot we geflitst werden door de politie: 50 kilometer te hard, op een weg waar we 40 km mochten rijden. Schrik hier niet van; alle Surinamers rijden te hard. Er wordt weinig geflitst maar zo nu en dan gebeurd het wel. De politie kwam en zei: ja, u rijdt 90 km, uw rijbewijs wordt ingevorderd. Wij schrokken, onze gids nog erger. We waren bang dat we niet meer naar Brownsberg zouden kunnen. Onze gids ging praten met de politie en kwam met een vervelend nieuws terug: helaas is mijn rijbewijs ingevorderd, ik moet iemand bellen die ons op kan halen. Wij baalden. Niet veel later kwam er een creoolse man naar ons toe. Hij sprak wat met de gids en we zagen dat de gids de autosleutels aan hem gaf. De man stapte achter het stuur en de gids ging op de bijrijdersstoel zitten. Mirthe en ik keken elkaar vragend aan. De man startte de auto en reed 100 meter verder. Toen stapte hij uit, de gids gaf hem 70 SRD (ongeveer 15 euro) en de gids ging achter het stuur en reed verder. Hij vertelde dat dit mannetje een vriendje is van de politie. Hij werkt samen met hen en doet op deze manier net alsof hij de automobilisten weer naar huis brengt voor wat geld. Het geld dat ze daarmee verdienen verdelen ze onder de agenten en steken ze in eigen zak. Corrupt als de pest! Mirthe en ik schoten in de lach, hoe kan dit bestaan!? De gids is zijn rijbewijs kwijt tot maandag maar hij zei dat hij ook mensen kent waardoor geregeld kan worden dat dit ongedaan wordt. Bizar. Hij zei dat je het spelletje maar mee moet spelen. Hij heeft ons gewoon naar Brownsberg gereden. Brownsberg is een berg van 500 meter, die tot de top met de auto beklommen kan worden. Een prachtig uitzicht over het Brokopondo meer! We wandelden naar twee watervallen: de Irene-waterval en de Leo-waterval. Het was een zware tocht met veel steile, gladde hellingen. Maar gelukkig konden we ons afkoelen onder het koude water van de twee watervallen. Super gaaf om te doen! De terugweg vielen we al snel in slaap.

Morgen gaan we met z’n vijven naar Peperpot, een voormalige koffieplantage in Commowijne. Hier zullen we te voet de plantages bekijken en het natuurgebied. De gids van gister heeft ons gevraagd of we met hem willen eten morgenavond en daarna zal hij ons naar Havanna brengen: de club waar Surinamers salsa dansen.

Vrijdag zullen we waarschijnlijk naar Cola-kreek gaan. Een recreatiepark waar we in de natuurbadplaats zullen zwemmen. Colakreek heeft zijn naam te danken aan het donkerbruine kreekwater dat lijkt op cola. Vandaar de benaming 'Colakreek'. Hoewel het water donkerbruin is, heeft dat niets te maken met de kwaliteit ervan. De diepbruine kleur ontstaat door vallende bladeren en dit proces houdt de zuurgraadvan het water constant, waardoor het veilig zwemwater is.

Zaterdagochtend zullen we de stad in gaan om nog even wat te shoppen en souvenirs te kopen.

Om half 20:30 uur (surinaamse tijd) vliegen we naar Nederland, waar we zondagmorgen al vroeg aankomen. Ik heb heel veel zin om iedereen in Nederland weer te zien, maar ik vind het zo jammer dat ik Suriname moet verlaten… Ik heb het zo naar mijn zin gehad, samen met Eline en Mirthe en de andere fantastische stagiaires! We hebben drie Surinaamse vrienden gemaakt, waar mee we veel samen gekookt hebben, tennis mee hebben gespeeld en mee uit zijn gegaan. Ik heb fantastische mensen ontmoet, en de natuur is prachtig. Zo mooi! Ik heb ontzettend gave trips gedaan. Er zijn tijden geweest dat ik het liefst naar Nederland wilde, dit kwam vooral voor wanneer ik iets heftigs had meegemaakt op mijn stage, verhalen van mijn cliënten. Het was een heftige stage, zeker omdat ik heel veel verantwoordelijkheden had en veel in mijn eentje moest doen, op eigen initiatief. Ik heb heel veel geleerd. Ja, ik heb niet alleen maar vakantie gevierd, zoals jullie zullen denken na al mijn verhalen en foto’s ;).

Zondag kom ik thuis, en dan heb ik nog een weekje vrij, maar moet ik veel dingen regelen. 29 februari zal ik beginnen op een nieuwe stageplaats in Deurne.

Switi Sranan, mi lobie joe. Ik zal het nooit vergeten. Met verdriet zal ik het land verlaten, maar vol mooie, prachtige en geweldige herinneringen zal ik er aan terugdenken. Misschien dat ik ooit nog terugkom.